Hier zit ik dan in Aru, helaas met een gebroken sleutelbeen. Hoe kon dat gebeuren? Het was vorige week woensdag in Lanza na het vaccinatiewerk op de gezondheidspost. Door de regen was het glad op de weg. Ik slipte met mijn fiets op de natte weg en ging onderuit. En daar lag ik ineens, met veel pijn, bijna flauwgevallen en het sleutelbeen gebroken. Maar dat wist ik toen nog niet.
Een paar lieve dames hebben me ondersteund, het was maar zo’n 50 meter van ons huis. Zo ben ik strompelend thuisgekomen. Ik verging van de pijn. Wat nu??? Eerst maar wat eten onder toezicht van al mijn buurvrouwen… Wat zijn de mensen hier toch lief voor mij! Ik voelde al snel dat er iets gebroken was en dat iets goed fout zat.
Wat doe je in Lanza met een fractuur? Er is geen EHBO post, geen ziekenhuis en geen huisarts. Twee verplegers met onvoldoende ervaring en ontoereikende middelen voor dit soort situaties. Roelof heeft een arts gebeld van een ziekenhuisje 40 km verderop, dat is een reis van ruim 2 uur over de slechte wegen. Hij kwam drie uur later en heeft wat pijnstillers ingespoten en de twee bot-helften zoveel mogelijk rechtgezet en vervolgen een noodgips aangebracht. De pijn was nu enigszins te dragen met de pijnstillers die hij achterliet.
De volgende dag ben ik met Roelof naar Aru gereden. Twee van onze helpers boden aan dat ze mee wilden gaan om voor me te zorgen. Heel lief van ze maar we hebben het toch maar afgeslagen eb uitgelegd dat bij blanken de man meestal voor zijn vrouw zorgt. Direct om bij aankomst zijn we naar het ziekenhuis gegaan waar ik nog bijna 3 uur moest wachten op het maken van de röntgenfoto’s. Het wachten was vooral op het aanzetten van de grote generator. Daarna werd ik naar huis gestuurd. De volgende dag zou er een ingreep plaatsvinden onder narcose om de bot-helften op 1 lijn te zetten. Dit gebeurde vrijdagochtend. Na de narcose was ik helemaal van de kaart en heel slaperig. De rest van die dag heb ik vooral veel geslapen. Ik logeer bij de Duitse zendelingen in Aru waaronder ook een verpleegkundige. Roelof is er bij en is erg zorgzaam. Niks te klagen dus! En nu is het een kwestie van het verband goed aan laten leggen, de arm mooi stil houden, pijnstillers slikken en heel veel geduld hebben. Hoe houd ik dit vol? Ik lees wat, rust wat, heb veel tijd om na te denken en te bidden. Letterlijk stilgezet! Voor alles is een tijd.
