Zuster Celestine woont in Isiro, de provinciehoofdstad, ongeveer 450 km verder naar het westen. Ze heeft gehoord over de 4Pijler methode bij ons in de buurt. Celestine bekijkt de akkers die zijn beplant volgens de nieuwe methode en is direct dolenthousiast. Een week later stuurt ze haar neefje om een praktijktraining te volgen bij ons in de buurt. In Isiro wil ze nu graag ook werken met de 4Pijler methode. Dit is voor ons een mooie aanleiding om naar de provinciehoofdstad te reizen. De katholieke zusters ontvangen ons royaal in hun gastenhuis met drie flinke maaltijden per dag. Drie dagen zijn we bij hen te gast. Celestine is een ontwikkelde vrouw. Ze doceert recht aan de universiteit en spreekt onberispelijk Frans. Als moeder-verste en leider van het nonnenconvent is ze verantwoordelijk voor de landbouwprojecten van haar katholieke parochie in Isiro. Dit is een terrein van 65 hectare in de bosrijke omgeving van Isiro. Op heel dit terrein wil ze nu de 4Pijler methode toe gaan passen
Het veldbezoek
In Isiro kunnen we het 4Pijler werk breder gaan uitrollen in de verschillende kerken met een seminar en praktijktrainingen. We bezoeken daar ook de provinciale minister van landbouw. De 4Pijler methode valt bij hem in goede aarde. Zo zeer dat hij die middag meegaat op het veldbezoek op het terrein van de nonnen. Ook de adviseur van de gouverneur is erbij. Vol belangstelling volgen ze de uitleg die Roelof geeft. Celestine is erbij met een aantal van de nonnen en belangstellenden uit verschillende kerken. Roelof laat zien hoe je kunt in niet-geploegde grond. En doet een klein testje voor de pH en de samenstelling van de bodem. De minister en de adviseur staan erop deneus bij. Zuster Celestine houdt de sfeer erin met een spontaan liedje over de 4Pijlers.
De bodemtest
Celestine schudt de aarde voor de test. Links de bewaker en rechts de minister van landbouw
Op de route naar Isiro ligt Mungbere. De mensen hier hebben al eerder gevraagd naar de 4Pijler methode. We blijven op de heenweg een paar dagen bij de leiders van de -kerk en geven seminars en praktijktrainingen. Mungbere ligt middenin het tropische regenwoud. We slapen er in het huis van de diaken, een hutje met een bladerdak. De vrouw van de diaken is heel trots dat we in haar huis komen slapen. In de avond zet een emmer warm water voor ons neer om ons mee te wassen.
De vrouw van de diaken voor haar huisje
Het seminar in Mungbere
De mensen kunnen maar hele kleine stukjes grond bewerken. Het is heel veel werk om een stuk oerwoud te kappen voor de landbouw. Het eerste jaar kun je er dan goed op telen maar daarna beginnen de onkruiden te woekeren. Dat is dan weer een reden om een volgend stukje bos te ontginnen en zo gaat het maar door. Met de 4Pijler methode kunnen mensen op een stuk grond blijven telen en wordt het oerwoud gespaard. Er is veel belangstelling voor het seminar met vertegenwoordigers uit alle verschillende kerken.
De reis naar Isiro en terug is een avontuur op zich. Omdat onze auto nog steeds niet rijdt, gaan we met het Congolese OV. Op de heenweg tot Mungbere hebben we geen problemen. Daarna begint het. Na twee nachten in Mungbere moeten we door naar Isiro. We zoeken een bus of een taxi maar die rijden niet, het wordt uiteindelijk de motortaxi. Roelof en ik en onze reisgenoot elk achterop een brommer over 140 kilometer. Na 5 uren rijden, veel stof, hitte en vermoeidheid komen we bij de zusters in Isiro aan.
Onze bus staat klaar
Na drie nachten in Isiro is het tijd om terug te reizen. Nu hebben we meer geluk: er gaat een bus tot dichtbij Lanza! De hele ochtend gaat alles op rolletjes. Dan staat de bus ineens stil, midden in het oerwoud. Wat is er aan de hand? We nemen een kijkje en zien het al, de brug is beschadigd. Wat nu? Iemand heeft al een boom uit het bos gekapt met een kettingzaag. Nu moet de boomstam naar de brug gesleept worden. Met man en macht wordt er gewerkt door alle passagiers van de bus. De hele middag zijn ze er mee bezig. Stukje bij beetje komt hij dichterbij. Uiteindelijk wordt het gat gedicht.
We kunnen weer rijden. Ik stap optimistisch alvast in de bus terwijl de meeste mensen nog buiten staan te kijken hoe het gaat. De vreugde duurt niet lang, na enkele meters gaat het mis. De bus wijkt iets te veel uit naar rechts, glijdt in de greppel en kapseist. Daar hangt hij dan, vast in de modder. Verschillende pogingen om hem eruit te trekken, mislukken. Het is inmiddels donker. We zullen hier moeten overnachten, kondigt de chauffeur aan. Dit is een nacht die we niet gauw zullen vergeten. Scheef zittend, 10 lange uren, wachten op de morgen. De Congolezen aanvaarden het allemaal gelaten. Dit hoort er gewoon bij als je op reis bent… De sfeer in de bus blijft goed, er worden zelfs grappen gemaakt. Dan wordt het eindelijk toch licht en komt er hulp. De bus komt los en daar gaan we weer. Zonder verder oponthoud naar huis.
