Corona en meer

Een nieuw huis

Na een week rust in Aru voor de sleutelbeenbreuk zijn we terug in Lanza. Het was wel even wennen om in de minder luxe omstandigheden ons hiermee te redden. Roelof is mijn persoonlijke verpleger en doet het met veel toewijding. Het is ook hartverwarmend om elke dag een paar mensen op bezoek te krijgen die blij zijn dat ik er weer ben en samen met mij bidden voor genezing.

En het werk gaat natuurlijk ook gewoon door. Er is hier genoeg te doen. Alleen niet voor mij, ik mag op een stoel zitten en toekijken hoe anderen hard werken. Roelof en vooral de medewerkers hebben hard gewerkt om het huis af te krijgen. Eerder hadden de metselaars de muren gestuukt en de cementen vloer gelegd. De afgelopen weken is gewerkt aan het plafond, kasten, het witten van de muren, bedrading voor zonne-energie verlichting, het composttoilet enzovoort..

Verhuizing

Vorige week was het zover, we konden oversteken naar het nieuwe huis op 2 april. De auto maakte veel ritjes tussen de twee huizen, elke keer met een kleine lading spullen. Aan het eind van demiddag stond alles zo’n beetje op zijn plek en de volgende dagen hebben we alles netjes ingericht. Ik heb vanaf mijn stoel aanwijzingen gegeven en met mijn linkerhand ook zoveel mogelijk geholpen.

Al met al wordt het een gezellig huis op een prachtige plek met allerlei gemakken die we tot nu toe moesten missen. Denk daarbij aan een cementen vloer, een badkamer in huis en een ruime berging zodat we niet meer tussen alle landbouwspullen hoeven te eten en te slapen. We zijn heel blij met dit huis, ook al is het voorlopig. Want uiteindelijk willen we graag het stenen huis gaan bouwen en wordt dit het gastenhuis.

De eerste dagen kwamen allerlei mensen om het huis te bekijken en om met ons te danken voor dit nieuwe huis.

Zegen van boven

Na de eerste regenbuien aan het einde van een lange droge periode verschijnen er vaak termieten. Deze worden hier beschouwd als een zeldzame lekkernij. Op een zekere ochtend zag ik jong en oud rondom ons huis deze lekkernij verzamelen. De termieten komen uit de grond tevoorschijn en vliegen rond, tot ze dood neervallen. De hele lucht was er vol mee. Het deed me een beetje denken aan het manna in de woestijn. Iedereen volde zijn beker ermee, van jong tot oud.

Landbouw

Het regenseizoen is begonnen en iedereen is druk bezig met het inzaaien van hun maisveldjes rond huis. Veel 4Pijler groepen hebben besloten om dit seizoen een landbouwkrediet op te nemen. Ook onze eigen groep met de zeer kwetsbare ouderen, heeft een bescheiden krediet opgenomen voor gewasbeschermingsmiddelen. Ze kunnen daar nu direct mee aan de slag om hun terrein klaar te maken voor het zaaien van mais. Dat spaart deze oude mensen een heleboel zwaar werk en het komt ten goede aan de grond omdat er niet meer wordt geploegd. Sinds de corona maatregelen in Congo van kracht zijn, kunnen we geen workshops meer houden. Maar de praktijk follow-up in het veld gaan wel door. Dat is vaak een op een of in kleine groepjes met voldoende afstand van elkaar.

Corona in Lanza?

Nou, dat is hier gelukkig nog niet. Maar wel in Congo en in de omliggende landen. Sinds 19 maart zijn de scholen gesloten en mogen er geen bijeenkomsten van meer dan 20 mensen worden gehouden. Ook dringt het ministerie van gezondheid erop aan om de hygiene in acht te nemen: regelmatig handen wassen en elkaar geen handen meer geven. We krijgen regelmatig sms-jes daarover op onze telefoons. Hoe gaat men hier met deze regels om? De scholen dicht was geen enkel probleem. Direct diezelfde dag waren alle leerlingen vrij. Omdat niemand een computer heeft of smartphone, kan er dus ook geen digitaal onderwijs gegeven worden. De onderwijzers en de kinderen gebruiken deze “vrije tijd” goed: ze gaan allemaal hard aan het werk op hun velden. De kinderen kunnen nu de ouders fulltime helpen.

De bijeenkomsten met minder dan 20 mensen, dat gaat ook nog wel. Maar de kerkdiensten zondermeer laten vervallen is hier geen optie. De kerk is nu ingedeeld in kleine groepen en afgelopen zondag waren er voor het eerst deze diensten. Al gauw gaat men dan over het minimum aantal heen. Ook zitten de mensen te dicht opelkaar. Maar men doet zijn best.

Het handen wassen wordt al een stuk lastiger als je geen stromend water bij de hand hebt, zoals de meeste mensen op het platteland. Het allermoeilijkste is om elkaar geen handen meer te geven. Veel mensen weigeren gewoon openlijk om zich hieraan te houden. Het handen geven zit er zo diep in en gaat bijna automatisch. Het vraagt een hele omslag in denken en in houding om dit te veranderen. Wij geven in elk geval niemand meer een hand en proberen uit te leggen waarom. Tja , wat moet je met deze nieuwe ziekte die vooralsnog alleen ergens ver weg bestaat (Kinshasa, Lubumbashi, Bukavu, Europa, Amerika, China…)

Laten we hopen en bidden dat Corona inderdaad minimaal blijft in Congo.