Zomergasten

Lanza is dit jaar een populaire vakantiebestemming. In de maanden juni, juli en augustus ontvangen we maar liefst twee gasten uit Nederland.

Jelte

Gast één is Jelte, onze zoon. Jelte heeft in Congo, destijds Zaïre, gewoond vanaf baby van 6 maanden tot aan zijn 9^e jaar. We verheugen ons erg op dit bezoek. Zo kan hij iets zich iets meer voorstellen bij ons leven in Lanza en voor hem is het bovendien het opzoeken van zijn roots, de plekjes waar hij als kind gewoond heeft. Half juni is het zover, Jelte reist via Entebbe, Oeganda, per bus naar de grensstad Arua. Daar wachten we hem op en reizen we samen naar Lanza. Er volgt een gezellige tijd van ontmoetingen met mensen, bezoekjes aan de akkers van de 4Pijlers, een boottocht naar de overkant van de rivier. Maar Jelte is vooral bezig met het trainen van het muziekteam van de kerk. Ze hebben een nieuwe soundmixer gekregen, en nu leren ze daarmee om te gaan. Ook geeft Jelte hun les op het keyboard. De muzikanten zijn heel blij met deze lessen en passen het enthousiast toe. Al gaat de volumeknop wel snel weer op maximaal als Jelte even niet kijkt 😉

De week daarop staat er een bezoek aan Todro op het programma. Dit is de plek waar we als gezin van 1990-1994 hebben gewoond. Van Lanza naar Todro is ongeveer 80 km, een brommerrit van bijna vier uren. Roelof en ik samen op een brommer en Jelte met de bagage op de andere. Het is een avontuurlijke tocht over kleine weggetjes en een oversteek van de rivier op een trek-veerpont

In Todro wacht Ruta ons op. Zij was destijds de oppas voor onze kinderen en droeg ze als baby op haar rug. Het weerzien van Ruta is een zeer ontroerend moment voor Jelte en haar. Ze kan niet geloven dat dit dezelfde Jelte is, die ze op haar rug had gedragen. Dat is ook de reactie van veel andere mensen: wat is Jelte toch groot geworden! We ontmoeten ook Ruta’s zoon en dochter en zoeken alle bekende plekjes op, waaronder ons vroegere huis. Het huis en de tuin zien er wel heel anders uit dan 30 jaar geleden! Ik houd het liefst de herinnering aan hoe het er toen uitzag. We beklimmen de Todro berg, die we vroeger ook vaak beklommen. We ontmoeten vrienden van vroeger, die er nog steeds wonen. Jelte ontmoet zelfs het vriendje met wie hij vroeger altijd speelde, Papi. Heel bijzondere allemaal. Ondertussen benutten Roelof en ik de gelegenheid om mensen te spreken die de 4Pijlers toepassen en op de radio nog eens het 4Pijler werk onder de aandacht te brengen.

In de laatste week brengen we een bezoek aan Rethy. Hier heeft Jelte in 1996 een trimester op de kostschool voor zendingskinderen gezeten. Vanwege de slechte wegen vliegen we met de MAF naar Mahagi, vandaar gaan we per auto verder naar Rethy. Alle gebouwen van de vroegere zendingskostschool staan er nog. De school is nu in gebruik als Hogere School voor Techniek en Landbouw. Op deze school geeft Roelof landbouwlessen. De vroegere slaapzalen, de dorms, zijn voor een deel bewoond door de docenten en deels in gebruik als gastenverblijf. Ook hier geldt weer: de gebouwen zijn hetzelfde maar de ze worden op een heel andere manier gebruikt en (nauwelijks) onderhouden. Het basketbalterrein en voetbalveld zijn nog onveranderd en worden intensief gebruikt door de jeugd uit de omgeving. Jelte trapt graag een balletje mee.

Roelof en ik brengen ondertussen een bezoek aan de boeren die ook hier de 4Pijlers toepassen.

Tot besluit gaan we een paar dagen naar Oeganda naar een wildpark. We genieten van de prachtige natuur en het wild en kijken dankbaar terug op een mooie tijd samen.

Tjalling

Onze tweede gast, Tjalling, is mijn oudere broer. Hij is zojuist met pensioen gegaan en een van zijn dromen was om ons eens op te zoeken in Congo. Eind juli is het zo ver.  Zijn reis verloopt minder vlot dan die van Jelte. Tot aan de grens gaat het goed, maar vanaf Aru beginnen de problemen. Precies op de dag dat Tjalling in Oeganda aankomt, breekt er een wilde staking uit van de handelaren in onze provincie. Ze zijn boos over de hoge belastingen op hun koopwaar bij de provinciegrens. Over de hele route tussen Lanza en Aru zijn versperringen opgeworpen met brandende autobanden. We komen er niet doorheen, het zou zelfs gevaarlijk kunnen zijn. Dat wordt dus simpelweg wachten. Tjalling moet nu op eigen kracht de grens oversteken. En dat lukt hem gelukkig heel goed. Hij neemt een brommertaxi en trotseert alle bureaucratie aan de grens. In Aru kan hij logeren bij het Duitse zendingsgenootschap DIGUNA. Het komt hem nu goed uit dat hij vloeiend Duits spreekt. Na twee dagen wachten is het zover: de versperringen worden opgeheven! We weten niet hoe snel we naar Aru moeten rijden. Wat een blij weerzien wordt dit. Eindelijk kan Tjalling naar Lanza reizen.

Tjalling is zeer geïnteresseerd in ons werk, de 4Pijlers-landbouw, maar ook in de mensen, de natuur, de omgeving.  We gaan dus direct naar de akkers van de 4Pijlers en Tjalling drinkt alles in zich op en steekt ook zijn handen uit de mouwen. Ook nu komt er weer veel bezoek. De meeste mensen komen gewoon groeten en met hem bidden, dat is hier heel normaal na bijna elk bezoek. Een oudere onderwijzer komt hem een flesje honing brengen. We maken wandelingen naar de rivier en zien er een nijlpaard met jong! We steken de rivier over en komen daar een Pygmeeën familie tegen. Tjalling loopt voortdurend met zijn verrekijker om de hals zodat hij geen vogel of wild dier hoeft te missen. Ook doen we een training en een veldbezoek bij twee 4Pijler-groepen. We worden hartelijk ontvangen met een heerlijke maaltijd. Thuis in Lanza genieten we van het samenzijn en hebben we veel interessante gesprekken. Op de laatste avond zijn we uitgenodigd bij Samuel en zijn familie.

Ook Tjallings bezoek sluiten we af met een dag wildpark in Oeganda. We zijn heel dankbaar dat Tjalling bij ons kon komen, ondanks de hindernissen. Het wordt een onvergetelijke ervaring voor ons alle drie.